اللغة |
فارسي |
---|---|
العنوان |
رساله صفویه [فی المواعظ] [(از: سلطان حسین بن سلطان محمد واعظ استرآبادی (1082؟)) |
شماره بازیابی: 17580/2
شماره مدرک کتابخانه مجلس: IR10-27114
زبان اثر: فارسی
عنوان و نام پديدآور: رساله صفویه [فی المواعظ] [[نسخه خطی]/ از: سلطان حسین بن سلطان محمد واعظ استرآبادی (1082؟)
کاتب: محمد صالح
تاریخ کتابت: سده 13ق.
نام خاص و کميت اثر: 202ر – 236ر.
قطع: 17/5*22سم. 309گ. 21س.
آغاز، آغازه، انجام، انجامه: 1آغاز رساله صفویه: بسمله. بعد از ادای حمد قادر مختار که آیه کریمه و ربک یخلق ما یشاء وو یختار، شمهای از صفات اقتدار اوست و ثنای سید ابراز که مخاطب به خطاب قل اللهم مالک الملک…
2انجام افتاده: پس سخن او در میان لشکر مشهور شد تا بسمع طالوت رسید او را طلبید چون…
رکابه نویسی:دارد.
تزئینات جلد:تیماج زرد مجدول گرهی.
نک: فهرستواره، 6/ 451.
مقدمه اولی: ملوک و سلاطین به منزله دیان بیگی اند از جانب خداوند معین بر خلق زمین.
مقدمه ثانیه: ائمه معصومین (ع) حافظ و نگهبان دین مبیناند بعد از حضرت سید المرسلین (ص).
مقدمه ثالثه: حکومت و سلطنت امتحان و آزمایش امرا و سلاطین است.
فصل اول: در طریقه سلوک با طایف امم و بیان حقوق بنیبادم.
فصل دوم: در اجتناب از ظلم.
فصل سوم: در رحم بزیردستان و یاری دادن اهل ایمان.
فصل چهارم: در حکایات متفرقه.
خاتمه: در نسخه دیده نشد (نسخه ناقص است).
مولف در بیان مطالب از آیات قرآنی، روایات معصومین (ع) و اشعار و حکایات بسیار استفاده میکند. نسخه دیگری از این رساله بدست نیامد و ممکن است منحصر باشد.
يادداشتهاي مربوط به عنوان و پديدآور: مولف از شاگردان شیخ بهایی (1030ق.) بوده و آثار متعددی دارد که عناوین برخی از آنها در طبقات اعلام الشیعه (قرن 11ق. ص246) و دنا (ج11 ص1327) آمده است. وی در حوالی صد سالگی در استرآباد به شهادت رسیده است. از آثارش «دستور الوزراء» به چاپ رسیده است.
يادداشتهاي مربوط به مشخصات ظاهري اثر: نوع خط:نستعلیق تحریری.
يادداشتهاي مربوط به نمايه ها، چکيده ها و منابع اثر: ماخذ فهرست: جلد 48، صفحه 252.
يادداشتهاي مربوط به خلاصه يا چکيده: رساله حاضر را در مواعظ شامل سه مقدمه و چهار فصل و خاتمه، به نام سلطان شاه صفی حسینی صفوی نگاشته است:
صحافي شده با: مجالس منبری = مواعظ/ محمد صالح1046454
تاريخ: 20121229
محل و شماره بازیابی: 1208745
اللغة |
فارسي |
---|---|
العنوان |
رساله صفویه [فی المواعظ] [(از: سلطان حسین بن سلطان محمد واعظ استرآبادی (1082؟)) |